Jessica Maes en de Regenboog Prokkel Maastricht: ‘Soms voel ik me een Dolle Mina!’
Column van Jessica Maes – initiatiefneemster van de Regenboog Prokkel Maastricht.
Jessica, mag er iemand bij jullie, bij COC Limburg, komen prokkelen?
‘Komen wat? Prokkelen?’, flitste door mijn hoofd en ik keek de leerkracht, die mij dit vroeg, verbaasd aan. Vorig jaar was ik coördinator SoZo Limburg, een werkgroep van COC Limburg die zich inzet voor lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders (lhbt’s) met een licht verstandelijke beperking. In deze hoedanigheid was ik op een school voor leerlingen met een verstandelijke beperking.
De leerkracht zag mijn verbaasde blik en legde uit dat de prokkel een prikkelende ontmoeting is tussen mensen met en zonder verstandelijke beperking. Ieder jaar tijdens de 2de week van juni worden in Nederland prokkels georganiseerd. Dit gebeurt om mensen met een verstandelijke beperking te laten participeren in onze samenleving. Het leek de leerkracht wel tof om enkele leerlingen een dagje met COC Limburg te laten meedraaien.
Ik zei: “Prima”, en stapte aarzelend het avontuur in.
Twee dames (toevallig moeder en dochter) kwamen vorig jaar een dagje naar ons kantoor om mee te helpen. Wat hebben ze daar gedaan? Iets wat wij iedere dag doen, namelijk belangen behartigen van lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders.
Concreet zorgden de dames voor wat administratief werk, wat ontwerp- en wat meedenkwerk. Het was mooi om te zien dat twee werelden elkaar ontmoeten en zo de denkbeelden over elkaar afbrokkelden.
“Ho! Ik dacht dat hier allemaal ‘Roy Donders’-types rondliepen, maar dat blijkt niet zo te zijn”, was de reactie van de jongste van het prokkelstel.
“Eigenlijk kunnen ze erg veel”, was de bevinding van iemand bij ons op kantoor.
We sloten de Prokkeldag af met een kopje koffie. Ik weet nog dat ik echt aan het genieten was. Twee werelden, die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, ontdekte elkaar en er ontstond iets heel moois. Binnen deze flow begon er iets in mij te borrelen.
Kan dit groter? Kan dit intensiever? Kan dit nog leuker?
Ik ben wel iemand die graag een avontuurtje aangaat. Dus ik dacht: “In 2017 gaan wij de prokkel veel beter aanpakken”.
In de maanden na de eerste prokkel kregen we het bericht van de gemeente dat er voor dit soort projecten een subsidie verstrekt kan worden. Ik ging voor het eerst in mijn leven pitchen en bam! We kregen de tendersubsidie, thema ‘Diversiteit’.
De projectnaam doopte ik om tot Regenboog Prokkel Maastricht. De regenboog staat voor diversiteit, de prokkel voor een prikkelende ontmoeting en Maastricht omdat het allemaal lokaal in Maastricht gebeurt.
(Column gaat verder onder de poster!)
Mensen met en zonder verstandelijke beperking werken aan een lhbt-vriendelijk Maastricht. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik stelde het me al helemaal voor: We organiseren een paar kleine brainstormsessies. Daar zullen wat ideetjes uitrollen en dan zullen we iets kleinschaligs opzetten. Gewoon klein en leuk. Hoogstens 15 mensen zullen meedoen.
Oké…. Dat had ik een beetje verkeerd ingeschat…
Voor de eerste brainstormsessie hadden zich al 15 mensen ingeschreven en de volgende sessies werden groter. Niet enkel groter qua mensen, maar ook qua ideeën. Het is zo mooi om te zien, dat deze bijzondere prokkel omarmd wordt. Ja, de prokkel, want eigenlijk zijn we allang aan het prokkelen. Een brainstormsessie is al een prokkel op zich. Mensen met en zonder verstandelijke beperking gaan samen aan de slag voor de vormgeving van het programma op 14 juni. En wat voor een programma gaat het zijn
We starten de dag bij ‘Piece of Cake’. Daar kun je vanaf 9:00u al regenbooggebakjes gaan proeven. Rond 10:00u openen we op de markt ons eigen kraampje. Naast appels en kleren, zijn nu ook vooroordelen te koop op de markt. Ook bij deze kraam kun je vanaf 11:00u letterlijk je steentje bijdragen. We gaan namelijk samen mozaïeken! De gemaakte stukken worden permanent op een muur in het nu al kleurrijke Maastricht geplaatst. Na het creatieve gedeelte komt het inhoudelijk stuk. Rond 13.30u wordt iedereen uitgenodigd om bij het kantoor van COC Limburg hun ideeën voor een lhbt-vriendelijk Maastricht in de toekomst te opperen. De Regenboog Prokkel Maastricht staat niet alleen voor een lhb-vriendelijk Maastricht; ook voor een transgendervriendelijk Maastricht. Maar wat is dat eigenlijk, een transgender? Twee cliënten van het clientenweb van Radar interviewen Loena Maas van het NPO-programma ‘Hij is een Zij’. Hierna gaan we gezellig gezamenlijk koken. Het bereide diner zal rond 19:00u genuttigd worden aan de Regenboogtafel tijdens het diversiteitsdiner. Op het Miserricordeplein worden tafels geplaatst in de vorm van een regenboog. Hier kunnen maar liefst 80 mensen aanschuiven. Om deze dag af te sluiten, drinken we een borrel bij Café Rosé. DJ Roger verzorgt de muziek. Het wordt super!
Kanttekening
Ik ben me er wel heel erg van bewust, dat we met deze prokkel een statement maken.
Je herkent namelijk dat:
- Mensen met een verstandelijke beperking seksuele en liefdegevoelens hebben en dus ook bij deze gevoelens ook voorkeuren hebben;
- Mensen met een verstandelijke beperking echt wel een mening hebben en dat ze een erg waardevolle bijdrage kunnen leveren in het behartigen van belangen. Als we kijken naar het VN-verdrag voor de rechten van mensen met een beperking, dan zien dat we een actieve rol behoren in te nemen in het toegankelijk maken van alle voorzieningen voor mensen met een beperking. Gelijke rechten en dus ook de toegang voor iedereen is een taak van ons allemaal. Mensen met een beperking horen gewoon fijn mee te doen met de samenleving en lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders zitten nu ook eenmaal in deze samenleving. Zo zijn we ook nog eens erg goed bezig met het VN-verdrag voor de rechten van mensen met een beperking.
Mezelf inzetten voor gelijke rechten op de barricades, uitgebreid lopen wapperen met de regenboogvlag en overal waar ik kom de Regenboog Prokkel-boodschap verspreiden. Ja, ik voel me soms wel een Dolle Mina. De Dolle Mina’s waren een groep vrouwen die zich in de jaren ‘70 inzetten voor de rechten van de vrouw. Ik zet me in voor de rechten van personen met een verstandelijke beperking en de belangen voor lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders. Net zoals bij de Dolle Mina’s is het niet altijd rozengeur en maneschijn.
Ik kreeg verschillende, niet zo prettige, reacties. De ‘hier-hebben-we-geen-tijd-voor-reacties’ en ook de ‘hier-gaan-we-ons-niet-aan-binden-reacties’. Die had ik wel zien aankomen. Wel waren er enkele reacties, die ik niet had zien aankomen.
Ik heb een paar pareltjes voor jullie op een rijtje gezet:
- ‘Homo’s. Oh dat komt door de pil. Sinds de vrouw de pil gebruikt komen allemaal hormonen vrij en worden er allemaal abnormale mensen geboren.’
- ‘Kijk Jessica, ik kan hier niet aan meedoen. Ik moet namelijk neutraal zijn. Ik heb familie die het vies vindt en hierdoor kan ik niet zo’n uitgesproken mening hebben.’
- ‘Neen. Ik ben geen homofiel, dus ik doe hier niet aan mee.’
Dit zijn echte reacties uit Maastricht, anno 2017.
Zoals een echte Dolle Mina beaamt, plak ik deze reacties in mijn achterhoofd en plaats ik de positieve en enthousiaste reacties in mijn voorhoofd. We gaan gewoon lekker door.
Nu weet ik al zeker dat het op 14 juni in Maastricht gaat daveren, gaat bruisen en gaat prikkelen. Oh uhmmm gaat prokkelen.