Interview: uit de kast
Wie uit de kast wil komen kan dat op verschillende manieren doen. Laura had wel een hele bijzondere en vooral erg leuke manier om iedereen te laten weten dat zij in ieder geval niet hetero was! Als tekstschrijfster voor COC Limburg spreken dit soort leuke acties mij vaak wel aan. Ik benaderde Laura voor een kort interviewtje en gelukkig wilde ze het graag doen! Laura Jorna is 22 jaar oud en woont in Leiden.
Wist je zelf al langer dat je op meisjes viel?
Achteraf heb ik het zeker altijd al geweten. Op de basisschool in groep 6 was ik al verliefd op een meisje. Zelf heb je dan nog niet door dat dat ‘anders is dan anders’, om het zo maar te zeggen. Ik vertelde dat ook gewoon aan mijn klasgenootjes. Ik was wat stoer en droeg meestal jongens truien/shirts en had altijd mijn krullen in een staart. Toen ik zo jong was heb ik een documentaire gezien over een meisje die graag een jongen wilde worden. Ik was daardoor zo in de war. Ik dacht dat ik dat ook wilde. Maar uiteindelijk was dat omdat ik ook gepest werd op school, je wilt een jongetje zijn want je hebt jongens kleren. Het besef dat dat niks te maken heeft met op vrouwen vallen kwam pas later. Ik heb er op de middelbare school helemaal niet meer over nagedacht, ik was een meisje en kreeg ook een vriendje. Op mijn vervolgopleiding bij het Grafisch Lyceum, kreeg ik een beste vriend die uit de kast kwam naar mij. Toen begon bij mij het besef ook te komen: “Shit ik val op vrouwen.” Ik vond dat heel erg moeilijk omdat ik Christelijk ben opgegroeid en niet snapte waarom “God mij zo heeft gemaakt.” Uiteindelijk reageerde familie en vrienden allemaal positief en vonden het zelfs leuk. Vooral mijn vader omdat hij zich geen zorgen meer hoefde te maken dat er een andere man in mijn leven kwam.
[perfectpullquote align=”full” cite=”Ik vind het nog steeds spannend om het aan mensen te vertellen als ze vragen of ik een vriendje heb.” link=”” color=”” class=”” size=””][/perfectpullquote]
Hoe kwam je op het idee op deze manier uit de kast te komen?
Ik was bij mijn ouders en beste vrienden al uit de kast gekomen. Maar omdat ik blijkbaar niet onder het stereotype lesbienne val (kort pittig kapsel en tuinbroek) – val ik ook niet zo op onder de vrouwen en kreeg ik reacties als “Neee Lau… jij bent gewoon Bi hoor”. Ik heb zelf ook altijd een dingetje gehad om mensen te willen shockeren en dacht ‘What the Hell’ ik plaats het gewoon op Facebook. Ik vind het nog steeds spannend om het aan mensen te vertellen als ze vragen of ik een vriendje heb. Maar ik hoor eigenlijk van iedereen dat het in 2017 eigenlijk écht niet meer gek is.
[perfectpullquote align=”left” cite=”Vergeet niet dat het ‘uit de kast komen’ helemaal niet moet. Al wacht je jaren, het is echt geen must om het aan de buitenwereld te vertellen, tenzij het je verlichting bezorgd.” link=”” color=”” class=”” size=””][/perfectpullquote]
Heb je een tip voor andere jonge meisjes die voor hun geaardheid uit willen komen maar het (nog) niet durven?
‘Uit de kast komen’ is voor iedereen zo persoonlijk. Sommige mensen hebben niet het geluk dat de familie het gewoon accepteert. Vergeet niet dat het ‘uit de kast komen’ helemaal niet moet. Al wacht je jaren, het is echt geen must om het aan de buitenwereld te vertellen, tenzij het je verlichting bezorgd. Zoals dat ik het plaatste op Facebook: oké nou ja, iederéén mag het weten en weet het nu ook. Ik hoef mij niet meer te schamen, het hoge woord is er uit! En ik ben al in het stadium dat het mij niet boeit of dat iemand het raar, vies of vreemd vindt. Iedereen leeft toch vanuit zijn/haar eigen perceptie – het geloof wat het goede is.
Mijn beste vriend bijvoorbeeld is er heel open over, alleen niet naar zijn vader. Het vervelende is dus dat alleen zijn pa het niet weet. Hij heeft het enkel geaccepteerd ofwel losgelaten dat zijn pa het waarschijnlijk niet zal accepteren. En mocht het hoge woord eruit komen, ondanks dat het hem pijn zal doen, dat hij de goedkeuring niet gaat krijgen van zijn pa. Uit de kast komen kan een hele struggle zijn in je leven maar het moet niet je leven overnemen. Je kan accepteren dat niet iedereen het goed vindt, en ja dat doet pijn. Maar laat dan ook die mensen los en omring jezelf met mensen die wel echt van je houden zoals je bent. Dat zijn ook de slimste wereldwijze mensen, naar mijn mening.
Het belangrijkste is dat jij gelukkig bent. In jouw tijd. Misschien ben je er pas over 30 jaar open over naar iedereen. Beginnend met één persoon waar jij je veilig bij voelt. Dat moet al genoeg zijn.
Interview door: Anna Dreesen
Foto: eigen foto
