Matthias Neumann introduceert zich
Gekomen om te blijven!
Beste mensen. Recentelijk ben ik door jullie in afwezigheid gekozen als algemeen bestuurslid. Het feit dat ik niet aanwezig kon zijn heeft niets te maken met desinteresse, maar omdat ik toen op vakantie was.
Daarom wil ik deze gelegenheid gebruiken om mezelf voor te stellen: Mijn naam is Matthias Neumann. Maar eigenlijk ben ik het gewend om gewoon Matthi genoemd te worden. Geboren en getogen ben ik 1987 in Essen, Duitsland. In 2017 ben ik samen met mijn man naar Venlo verhuisd.
In Essen was ik al politiek actief en betrokken bij NGO-werk voor queer emancipatie. In Duitsland ging het toen nog ergens over. Toen ik uit de kast kwam, was er geen homohuwelijk. De zorgen waren groot. De Duitse samenleving is conservatief, en verandering kost tijd…
Dus ik dacht dat ik op rozen zat toen ik naar Nederland verhuisde. Het kleine liberale land staat immers internationaal bekend om zijn progressieve wetgeving inzake lhbtqi-kwesties.
Vandaag, vijf jaar later, moet ik beseffen dat Nederland ook een land is waar het niet per se allemaal beter is. Net als in andere landen komt discriminatie in Nederland voor, vinden er incidenten plaats, zijn mensen nog steeds bang om uit de kast te komen. Tegelijkertijd ervaar ik een soort egalisering van onze moeizaam bevochten vrijheden van de ene kant van de reguliere samenleving (onze zogenoemde “Straight Allies”) maar ook van delen van onze eigen community zelf. Uitspraken als “waarom nog een Pride?”, “doe maar normaal dan ben je al gek genoeg” of “waar is een COC nog voor nodig? Inmiddels gaat iedereen toch online afspreken” zou voor sommigen van jullie bekend moeten klinken.
Ik wil jullie graag vertellen waarom ik het COC nodig heb en waarom ik denk dat het COC vandaag de dag nog steeds onmisbaar is:
Toen ik naar Venlo verhuisde was er hier niets te doen voor onze gemeenschap. Geen COC, geen groep, geen café, geen feest, niets. Queers waren en zijn niet zichtbaar in Venlo. Tenminste niet op straat. Online, ob de bekende Apps kon je ze wel zien (meestal). Maar vaak ook weer niet, want blijkbaar hebben veel mensen hier moeite om openlijk homo te zijn. Wat ik ook zie is dat er hier veel gastarbeiders wonen, die misschien zelf queer zijn, maar die ook moeite hebben om uit de kast te komen, gepaard met een taalbarrière en eenzaamheid. Ik hoef jullie nu ook niets te vertellen over al lang ingezetenen met een migrantenachtergrond uit patriarchale culturele kringen.
Dit is mijn antwoord daarop. Het COC is niet bedoeld voor wie het niet nodig heeft. Maar het is voor degenen die ideeën willen uitwisselen met anderen uit de community, die steun nodig hebben, enzovoort. Het COC gaat ook daar naartoe waar het lastig wordt en de anderen de andere kant op kijken. Wij kunnen ons wat voorstellen bij een moeilijke thuissituatie, of problematiek bij een coming-out. Wij kennen de pesterijen en discriminatie, maar we weten ook wat onze gemeenschap drijft. Dat is wat ons verbindt, dat is wat ons sterk maakt. Dat maakt ons onmisbaar! Hier wil ik aan bijdragen. Met hem, haar, hen en X.
Ik kijk uit naar vele mooie momenten met jullie allemaal in de komende jaren.
Cheers
Matthi
